دو سازوكار سه ضلعي براي خروج از انفعال هسته‌اي

نكته اي كه مي تواند مورد توجه قرار گيرد و البته مورد تشويق قرار گيرد ؛ اين نشان دهنده افزايش واقع گرايي در يك دولت و مجلس عملا سازگار است. جالب اينجاست كه حتي در ماه هاي اخير ، اتهامات مختلفي عليه كساني كه از احياي برجامي صحبت مي كنند ، مطرح شده است.
واقعيت و آنچه روز به روز در حال اثبات است اين است كه وقتي افرادي مانند من يك كلمه را بارها و بارها ، تحت عنوان اجتناب از استرس ، تكرار مي كنيم ، ما يك ذهنيت واقع بينانه داريم و معتقديم كه تنش به طور فزاينده و گاهي مصنوعي شكل گرفته و متفاوت است. گروههاي داخل و خارج از ايران و حتي برخي قدرتها از تنشهاي ايران در جهان امروز استفاده مي كنند ، اما بازندگان اصلي اين تنشها افرادي هستند كه براي جبران تنشهاي فزاينده خارجي تحريم مي پردازند. بنابراين ، بر اين اساس ، ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي بايد مكانيزمي براي تجديد روابط بدست آورند. يعني آنها بايد مكانيسم جديدي را براي رفع نگراني هاي هر دو طرف تشكيل دهند.

من معتقدم كه دولت در حال سوزاندن فرصت ها است و هيچ برنامه يا برنامه مشخصي براي بحث در مورد سياست خارجي ايران در جلسات سازمان ملل متحد و حتي در سخنراني رئيس جمهور وجود نداشت. بنابراين ، مي بينيم كه پس از همه اين جلسات توسط آقاي اميرعبداللهيان ، تنها چيزي كه از جلسات بيرون آمد تشديد تنش بين ايران و حتي كشورهاي اروپايي ، حتي افزايش تنش ها بين ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي بود و … بر. به به عبارت ديگر ، تنها توضيح اين وضعيت ، فقدان يك فرصت ديپلماتيك ايده آل در بزرگترين مجمع جهاني بود كه هر سال تشكيل مي شد. دليل اين امر اين است كه ايران هنوز برنامه مشخصي براي موضع گيري فعال در برابر حوادث سياسي ندارد. بنابراين به نظر مي رسد دولت آقاي رئيسي بايد دو برنامه داشته باشد كه دو مكانيسم را براي كمك به حل مشكلات كشور ايجاد كند. اولين برنامه بدست آوردن مكانيزم مناسب با آژانس است. ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي سابقه طولاني در كنار هم دارند و روابط ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي به هيچ وجه نمي تواند قطع شود.

ايران سالها ميزبان آژانس بين المللي انرژي اتمي بوده و سالهاست اين رابطه را با وجود بي ثباتي حفظ كرده است. ايران تنها كشوري در جهان است كه بيشترين بازرسي را دريافت كرده است و اكنون نمي توان اين روابط را به راحتي رها كرد. بنابراين ، آنها بايد مكانيزمي داشته باشند كه بسياري از نگراني هاي ايران را برطرف كند. اولين نگراني اين است كه از سياسي شدن آژانس بين المللي انرژي اتمي خودداري شود. از آنجا كه هاينونن معاون البرادعي است ، آمريكايي ها سعي مي كنند گزارش هاي آژانس بين المللي انرژي اتمي را از نظر سياسي دستكاري كنند. قسمت دوم اين است كه روابط كاملا فني است و براي ايجاد فضاي رسانه اي عليه ايران ، بازرسان آژانس بين المللي انرژي اتمي ، كه گاهي به سرويس هاي اطلاعاتي كشور خود و حتي رسانه هايي مانند رويترز اطلاع مي دهند ، بايد تنها طرف آژانس باشند. سومين و مهمترين مسئله اين است كه ضمن محكوميت اقدامات مخرب و جاسوسي آژانس بين المللي انرژي اتمي عليه برنامه هسته اي ايران ، بايد سازوكاري براي قدرت هاي جهاني با استفاده از ماموريت آژانس بين المللي انرژي اتمي ايجاد شود تا با كمك رژيم صهيونيستي يك سازوكار آرامش بخش ايجاد كند. به دليل اقدامات تحريك آميز و مخرب.

اختلاف بر سر گاراژ بر سر اين موضوع است. اين مكانيزم بايد بين ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي برقرار شود ، از سوي ديگر ، ايران بايد روابط فني لازم را با آژانس بين المللي انرژي اتمي حفظ كند و با پيشرفت در احياي هيئت آژانس بين المللي انرژي اتمي ، پذيرش بازرسي بين ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي افزايش دادن. گام بعدي ايران رسيدن به مكانيزم مثلثي ديگر با طرف هاي برجام است. آنچه ايران بايد قبل از نشست شوراي امنيت انجام دهد به عبارت ديگر ، اين بايد هم محور اصلي سخنراني رئيس جمهور و هم رايزني هاي آقاي اميرعبداللهيان بود. اين سازوكار كه برنامه ايران براي احياي برجام است ، بايد شامل سه طرف اصلي يا نگراني هاي ايران در دولت فعلي باشد.
اولين مورد جلوگيري از فرسودگي و فرسودگي مذاكرات و ارائه يك جدول زماني در مركز مكانيسم است.
دوم ، شفاف سازي جنبه عملي بحث تحريم ها. به عبارت ديگر ، ايران بايد مطمئن باشد كه تحريم ها در عمل لغو مي شوند.
سوم ، از ثبات و ثبات يك توافق احتمالي اطمينان حاصل كنيد. متأسفانه هر سه نگراني ايران از پيشينه تاريخي آمريكايي ها به ويژه دولت ترامپ و حتي دولت اوباما سرچشمه مي گيرد و بخشي از عدم وضع تحريم ها به آن زمان برمي گردد. بنابراين ، ايران بايد دو مكانيزم مثلثي ارائه دهد كه وجود ايران در جامعه جهاني را به طرح يا برنامه اي تبديل كند كه آن را به يك نهاد فعال تبديل كند. ما مي بينيم كه آقاي اسلامي براي مراحل جديد كارخانه به روسيه مي رود. وقتي روس ها نيروگاه بوشهر را به ايران واگذار كردند ، 11 سال تأخير داشت و ايران بيش از 11 سال بود كه به 2500 تكنسين روسي در بوشهر حقوق مي داد.

تعليق روس ها ادامه داشت و در مراحل بعدي بدون اعلام خاصي به عموم مبني بر تكرار نشدن تجربه كارخانه بوشهر ، قراردادهايي با روسيه مجدداً امضا شد. من سفر آقاي اسلامي را به روسيه يك سفر فني نمي دانم ، بلكه يك سفر سياسي است. از نقطه نظر فني ، انتقادات جدي به روابط هسته اي ايران و روسيه وجود دارد ، آقاي اسلامي بايد بداند كه موضوع اصلي كشور در حال حاضر روابط ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي است و مگر اينكه ايران و آژانس بين المللي انرژي اتمي بر سازوكاري قابل اعتماد توافق كنند ، امكان توافق. مداخله عوامل مخرب مانند تحريك و رژيم صهيونيستي در حال افزايش است.

* عضو پارلمان
چاپ شده در روزنامه آرمان ملي در پنجشنبه 08 اكتبر 1400